ترنم زندگی

گاهی وقتها رفتاری درجامعه به حدی عادی وروزمره می شود که به بصورت عادت اجتماعی درمی آید وخیلی وقتها افراد درطبقات مختلف سنی، اجتماعی ، جنسیتی و... که شک دارم با فکر واندیشه از آن تقلید میکنند .اگر به اطرافتان نگاه کنید مصادیق زیادی از اینگونه رفتارها را خواهید دید . اظهار نارضایتی رفتاری است که درجامعه ما بیش از حد معمول رواج یافته به حدی که گویی افراد با ابراز ناراحتی و نارضایتی به یک نوع احساس تشخص دست می یابد وبرای همین از زمین وزمان گله وشکایت میکنند لازم نیست خیلی دقت کنید وقتی سوار اتوبوس یا تاکس یا مترو میشویدیا درخیابان وهرجای دیگر به پیروجوان ، پولدار وفقیرو... نگاه کنید میبینید که همه وهمه درحال شکایت هستند حتی آنان که مقام ومنصب خوبی درجامعه دست یافته اند هم ناراحتند !!! انگار نگاه کردن به نیمه خالی لیوان با ذربین و بزرگ کردن غیرمعمول آن یک مد اجتماعی شده است ؟ دوستی دارم که از نظر تحصیلی در رتبه بسیار بالایی قرار دارد واز نظر شغلی نیز سمت بسیار عالی را در یکی از سازمانهای دولتی اشغال کرده است اما هروقت از او احوالش را میپرسی میگوید شکرخدا ، ودر ادامه با یک حالت ناراحتی میگوید اگر شکرخدا را نکیم چه کنیم . روزی از او پرسیدم چرا جمله خودت را خراب میکنی ؟ اینگونه پاسخ داد که انسان باید واقع بین باشد !!! آیا درجامعه ما واقع بینی مترادف وبه معنی منفی بینی شده ؟جمله ای در جواب احوال پرسی این اواخر گفته میشود که خوبی که جایی نیست اما ما زنده ایم !!! آیا اظهار نارضایتی در هرمکان ودرهر محیطی وپیش هرکسی چه مسئول وچه غیر مسئول فایده وکارکردی هم دارد؟ جالب اینجاست که وقتی فردی پیش یک مسئولی یک گله وشکایت ودرخواستی مطرح میکند آن فرد نیز در جواب هزارتا مشکل لاینحل و شکایت از زمین وزمان پس میدهد که بنده خدا مشکل خودش را فراموش میکند وگیج وسردرگم برمیگردد دو پله پایین تر!!! حتما این هم یک رفتار مد شده ای است که بین مدیران وافراد خاص و رده بالای جامعه طرفدار دارد !!! حالا به این فکر کنید که میشود برعکس این موضوع درجامعه روال شود و همه راضی وشاد به تلاش خود برای زندگی بهتر ادامه دهند؟